Vliegreis en aankomst in Uganda

Door: Erika

Jaa, en dan is het eindelijk zover! Voor twee maanden naar Uganda om daar vrijwilligerswerk te doen en een onderzoek uit te voeren voor onze studie. We zijn met een Boeiing … van Amsterdam naar Doha gevlogen. Vervolgens hebben we ’s nachts zes uur op het vliegveld in Doha doorgebracht. Dit was een hele opgave. Er waren speciale slaapstoelen, dit waren stoelen die halve ligstoelen waren. Voor de volgende keer gaat onze voorkeur naar hele ligstoelen uit. De eerste nacht hebben we dus amper geslapen. Om onze honger te stillen hebben we midden in de nacht nog even een ovenheerlijke pizza gegeten J

Inmiddels begon het aan het eind van de nacht alweer licht te worden. Op naar onze gate voor het vliegtuig wat ons van Doha naar Entebbe gaat brengen. In het vliegtuig heeft 90% een getinte huid. Ja, we zijn inmiddels als blanken opeens enorm in de minderheid. Het echte Afrika-gevoel begint te komen. Als we landen op het vliegveld in Entebbe wordt dit Afrika-gevoel helemaal compleet gemaakt. Het is buiten zo’n 30 graden en het zonnetje schijnt overtuigend. Bij de douane hebben we vervolgens een uur gestaan. Ze maken totaal geen haast en laten je gewoon lekker wachten. Ook als we aan de beurt zijn duurt alles bij elkaar nog wel een kwartier. De douanier verklaarde ons voor gek dat we twee maanden naar Uganda gaan. Volgens hem zouden we na een week al uitgekeken zijn. Uiteindelijk werd ons visum goedgekeurd en mochten we onze koffers ophalen. En ja, de koffers zijn gewoon heel aangekomen.

Buiten stond onze taxichauffeur Jimmy ons op te wachten. Een heel iel mannetje, die mijn koffer wel even mee zou nemen. Na honderd meter moest ik de koffer toch echt van hem over nemen voordat hij bezweek :/. Hij was echter wel onze held in het verkeer. Er was maar 1 weg vanaf het vliegveld naar de stad en die was behoorlijk chaotisch. Overal reden brommers en motors tussendoor. Er zijn nergens regels of borden te vinden. Alleen de witte streep in het midden laat iets van orde in de chaos zien. Wat echter veel meer opviel waren de vele winkeltjes langs de weg en de eenvoudige huisjes. Ja, Uganda is echt een arm land met gewoon heel weinig rijkdom. We reden door de hoofdstad Kampala. Zelfs daar waren maar een paar luxe gebouwen, die misschien vergelijkbaar zouden zijn met Nederland.

Na drie uur rijden komen we aan in Mukono. Vervolgens rijden we over een oranje zandpad met veel diepe kuilen en komen we aan bij Noah’s Ark. Het terrein is veel groter dan wij ooit verwacht hadden. Het is eigenlijk een compleet dorp met alles erop en eraan. We worden ontvangen door de vrijwilligerscoördinator Daniël en we krijgen van hem ons eigen huisje. Het is een echt Afrikaans huisje midden in de jungle. Het is redelijk luxe, maar voor onze Nederlandse begrippen toch erg primitief.

’s Avonds maken we kennis met Piet en Pita, de oprichters van Noah’s ark. Samen met Piet, Pita en hun kinderen gaan we pannenkoeken eten. Deze pannenkoeken zijn compleet verschillend van wat wij gewend zijn. Ze zijn ongeveer 10cm in doorsnee, een hele centimeter dik en gevuld met rijst en banaan. Een prima eerste Afrikaanse maaltijd. Na de maaltijd krijgen we kort de mogelijkheid om de wifi te gebruiken en even naar het thuisfront te appen. Daarna zoeken we snel ons huisje op om te gaan slapen. Na twee drukke dagen en maar een paar uur slaap hadden we daar heel veel zin in!